Vanuit ons eigen programma Accent op ieders Talent bieden we onze nieuwe collega’s een training aan. Een van de onderdelen in deze training is de HAND, inzicht in (elkaars) kwaliteiten & valkuilen kan ons helpen elkaar te helpen.
Zelf liep ik even vast op mijn eigen valkuil, wat is nu datgene waar ik het meeste last van heb. Op het einde wist ik het, snelheid… Te snel in praten, denken en doen.
Meteen in de week erna mocht ik tijdens een ledenvergadering vertellen over mijn werk, waar sta je. Enthousiast als altijd vertel ik te snel, te veel, en ja kom ik er een heel eind mee weg omdat humor en verbinding maken met mensen mij ook wel toevertrouwd zijn.
Toch zei aan het einde meteen iemand, je praat zo snel. En zoals altijd antwoordde ik met ja ik weet het, maak vooral het gebaar van rustig aan als je dat een volgende keer weer merkt. Ik weet dat ik het doe. Soms maak ik ook wel het grapje, ik heb niet al te veel uur beschikbaar dus ik moet ook snel praten, denken en doen 😊.
Maar …. daarmee leg ik het weg en doe er verder niets mee realiseerde ik me. Afgelopen week was er een moment waarop een bestuurder aan gaf, dat er een grens bereikt was voor hem in zijn positief blijven. Rustig deelde hij wat hem dwars zat en frustreerde. Ik voelde mee, probeerde het te keren maar kreeg een stukje feedback terug waar mijn aandeel zat in zijn frustratie. Die kwam binnen, raakte me en ik dacht echt oprecht dat ik het goede gedaan had. Pas toen een mede bestuurslid reflecteerde op wat er gebeurde. Ze haarfijn op tafel bracht waar we met elkaar iets heel graag willen, en samen knoerthard werken maar soms niet doorvragen, niet stil staan, elkaar niet op juiste manier horen of doorgaan op aannames, we elkaar juist verliezen in de wens het goede doen.
Op de terugweg naar huis dacht ik JA snelheid was ook hierin mijn valkuil. De training en de presentatie kwamen in gedachten voorbij en inderdaad ik heb niet stil gestaan en was al bij het eindpunt zonder me te realiseren dat niet iedereen dezelfde afslag genomen had op de rotonde.
In een flits dacht ik, dit gebeurd je niet zomaar. Dus heb haar bedankt voor het kadootje (de feedback en de uitleg) en beloofd het uit te pakken en er iets mee te doen, maar wat?
Op een coaching site lees ik 2 dingen:
- Als je snel schakelt is het ook jouw taak je omgeving mee te nemen,
- Je omgeving kan anderzijds je ook het vertrouwen geven, je te laten gaan en doen.
Dit laatste iemand in zijn kracht zetten is de hoogste vorm van waardering die er bestaat. En dat klopt in ons programma Accent op ieders Talent doen en ervaren we dit dagelijks!
Maar ook ik ga goed op het feit dat mensen me het vertrouwen geven dat ik het goede doe. Ik pas goed in een dynamische omgeving waar vele ballen hooggehouden mogen worden en waar continue meebewegen de maatstaf is, werkend naar het eindresultaat. Hoor en lees dat ook telkens terug in de aanbevelingen die anderen me geven, daar waar reuring gebracht moet worden is het enthousiasme en vermogen anderen te activeren een pluspunt. Dus daar ben ik ook trots op, koester ik en wil ik dus ook graag behouden.
Toch was ik hiermee niet klaar, na wat zoeken, lezen, denken en niet doen kwam ik op de vraag hoe zorg ik dat mijn kwaliteit en valkuil elkaar helpen?
Ik kwam uit bij de kernkwadranten van Daniel Ofman. Door dit te onderzoeken en voor mezelf in te vullen geeft het me de handvatten waar ik de komende tijd mee aan de slag ga.
Dus ik wil niet meer trappen in de valkuil te snel schakelen (en mijn omgeving dus wel aangehaakt houden) en ga iets anders doen dan wat ik altijd deed. Ik ga meer structuur toe voegen aan mijn dagelijkse routine, bij de afspraken en werkoverleggen dingen vastleggen en checken of we het zelfde spoor volgen. Ik werk eerst het ene af en als iedereen aan boord is stort ik me even enthousiast weer op het andere geweldige idee / plan of werp een nieuwe proefballoon de lucht in ….
En toen ik dit bedacht had en dacht daar ga ik een post van maken las ik op een post van iemand op Linkedin de volgende zin….
Als je leert luisteren zal het je de weg fluisteren!
Dus…..help je me? Door vragen te stellen of je me goed begrijpt, me te seinen of te vragen als ik te snel ga, door me te confronteren als ik je verlies onderweg.
EN, zeker ook zo belangrijk!… Geef je me het vertrouwen dat ik snel mag gaan omdat je er vanuit gaat dat ik het goede doe, breng je die opdrachten waar ik mijn kwaliteiten kan inzetten en tot slot vier je met me mee al het mooie wat ontstaat!
Luisteren we samen naar de verhalen van bewoners die in hun kracht staan doordat ze hun talent mogen inzetten of durven te vragen om een talent van de ander.
Want dat is mijn missie op aard: Doen wat wel kan! en dat dus elke dag weer😊 en dat met nog meer verbinding dan je al van me gewend bent!
Ik heb er zin in!
Afbeelding credit: Sabine Hess, founder van de KIBA methode
